ŞEFÂAT

Şefâat: Erbâb-ı cerâimi ukûbetden (=cezâ), erbâb-ı hâcâtı ihtiyâcdan kurtarmak üzere muâvenet ve yardım etmek demekdir.

Yevm-i kıyâmetin ahvâli şidddet kesb eyleyüb âdetâ tahammül olunamayacak bir dereceye gelince mahşer halkı şefâat taleb etmek üzere (Hazreti Âdem’den Hazreti Muhammed)e kadar bi’l-cümle Ulu’l-azm Peygamberân-ı İzâm Hazerâtına mürâcaat ederler. Hiçbirisi cesâret edemeyüb cümlesi aczlerini i’tirâf ederler. Yalnız (Seyyidinâ Hazreti Muhammed Sallallâhu Vesellem) Efendimiz arş-ı a’lâ cihetine gidüb makâm-ı arza varır hem kendi ümmetleri içün şefâat etmekliği ve hem de sâir peygamberlerin ümmetleri içün şefâat etmelerini Hazreti Hâlık Teâlâ’dan istirhâm ve istîzân eyler. Cânib-i ulûhiyetden izn verilür. İşte buna (Şefâat-i Uzmâ ve Makâm-ı Mahmûd) denür. Bunun üzerine gerek Fahr-ı Kâinât Efendimiz, gerek sâir Peygamberân Hazerâtı ve gerek evliyâ, ulemâ, sulehâ büyük günâh işleyenler hakkında şefâat ederler. Bunun içün Hazreti Fahr-ı Âlem Efendimiz:

(Yevm-i kıyâmetde umûm nâsın seyyidiyim) buyurmuşlardır.

Peygamber-i Zîşân Efendimiz Hazretlerinin bundan başka daha çok şefâati vardır.

(1) Bir kavme şefâat edüb hesâbsız, azâbsız cennete idhâl edecekdir. Buhâri-i Şerîf ile Sünen-i Tirmîzî’de beyân buyurulan:

(Ayın on dördüncü gecesi gibi yüzleri nurânî ümmetimden bir zümre ki anların adedi yetmiş bin olub her bini maiyyetinde yetmiş bin kimse ile berâber olarak cennete girerler)

Hadîs-i Şerîf’i muktezâsınca Hazreti Fahr-ı Kâinât Efendimiz bir cemâat-ı azîme ile ehl-i mahşeri yararak gidüb cümlesini cennete idhâl edecekdir. İşte ilk evvel cennete giren bu (Zümre-i Âliye) olacakdır. 

(2) İşlemiş oldukları büyük günâh sebebiyle cehenneme girmeğe istihkâk kesbetmiş olan âsîlerden ba’zılarının afvı hakkında şefâat edüb cehennem azâbından kurtaracakdır.

(3) Büyük günâh işleyib de tevbesiz olarak ölen mü’minlerden cehennemde azâb olunanların müddeti tamâm oldukdan sonra şefâat edüb anları cehennemden çıkaracakdır.

(4) Ehl-i cennetin derecât-ı âliyeye nâil olmaları içün şefâat edecekdir.

(5) Mahşer azâbından bıkmış olan kâfirlerin cehenneme sevk olunmaları içün dahî şefâat edecekdir.

[Büyük Şehîd İskilibli Muhammed Âtıf Hocaefendi, Mir’atü’l-İslâm, 1332 Baskı, sh:72-74]