“Âyinesi İştir Kişinin Lâfa Bakılmaz”

MİLLİYETÇİ – MUKADDESATÇI GAZETE OLMAK DA BİLE BU BÖYLEDİR. YANİ “ÂYİNE” GENE “İŞDİR” “LÂF” DEĞİL… İŞTE EN KALIN HATLARIYLA BİR “İŞİN” HİKÂYESİ:

NECİP FÂZIL’ın Ramazan’da ve ondan sonra (Tercüman) gazetesinde çıkan “Mukaddes Hayatdan 63 levha” adlı şâheseri malûm… Yahudinin röntgen camı  mâhiyetinde olan şu aşağıdaki şiir, o gazetenin, herhalde yahudi denilen varlığı darıltmak istemiyen politikası yüzünden neşredilememiş ve misilsiz bir gazetecilik hâdisesi olarak elimize geçip, Üstâda rağmen baş sahîfemize şeref vermişdir…

Aynı davâda olmakdan başka bir şey düşünmediğimiz büyük edînimizden, bizi afv buyurmasını da hassaten istirhâm ederiz…

YAHUDİ

Nerde yahudi, nerde gerçek İsrâiloğlu?..

Yahudi, tıkayandır, Allah’a giden yolu.

Aynı ırk mayasından, ayrı mahur, ayrı döl…

Sonra hep aynı parça, istersen milyona böl!

Yahudi, dölleşmesi, resûle hiyânetin

Ve hedefi, Kur’ânda Hak’dan gelen lânetin.

İlk defa hıyâneti kendi öz nebîsine,

İnsanlık yahudide şâhit, en habîsine.

Evet, zehirlilerin, zehirde en korkuncu;

Îman kervanlarına pusu kurmuş soyguncu.

Medine’de onunla kuruldu münâfıklık;

Peşinden, dümdüz giden yolda binbir sapıklık…

İlk iş, alçak bir tuzak, bir Müslüman kadına;

Sürüldü Medîne’den bakamadan ardına.

Derken Nadr oğulları… Resûle karşı hile;

Tepelendi, ahdini tepeleyen kabîle.

Nihâyet, yüzündeki kâtil peçeyi yırttı.

Küfrü, İslâm’a karşı hizip hizip kışkırttı.

Mekke’ye haber saldı: Çabucak birleşelim!

Kaynaşıp tunçlaşalım, pişip demirleşelim!

Bizde kılıç, bizde ok, bizde at, bizde pusat;

Bu son imkân, İslâm’ı toslamaya son fırsat!

Yapışmanın zamanı artık yakalarından;

Siz önlerinden vurun, biz de arkalarından!

Yahudi kışkırtması bütün küfrü bürüdü;

Ve hizipler toplanıp Medîne’ye yürüdü…

Sözün ve Özün Türkçesi – 1 Aralık 1972 / Sayı:3