ZÂLİME “ZÂLİMSİN” DEMEKDEN KORKANLAR

“Ümmetini zâlime karşı «Sen zâlimsin» demekten, korkar bir halde gördüğüm zaman şübhe yok ki, onlar kendi hallerine bırakılmış, yani: Onların varlığı ile yokluğu müsâvî bulunmuş olur.”

(İmâm Ahmed İbn-i Hanbel, Ttirmizî, Câmiu’s-Sağîr)

İzâh: Millet-i İslâmiye’de bir şehâmet-i rûhiye bulunmalıdır. İslâm adâletine muhâlif hallerin vücûdune meydân vermemelidir. Öyle bir hâli istihfâf edenlere karşı ya bir menfaat hırsı ile veyâ bir havf ve haşyet eseri olarak sükût edenler, bu hâli mümkün mertebe güzel bir sûretle islâh ve izâleye çalışmayanlar, mânen mes’ûl bir durumda bulunmuş olurlar. Artık böyle bir cemâat, kendi hallerine bırakılmış, bir takım günahlar içinde kalmış bulunur. Nihâyet lâyık olduğu âkıbete kavuşurlar.

Velhâsıl: Bütün efrâd-ı millet, birbirine karşı hayırhâh olmalıdır, birbirini irşâda, îkâza çalışmalıdır. Hepsinin asıl menfaati, selâmeti bu sûretle mümkün bulunur.

[500 HADİSİ ŞERİF, ÖMER NASÛHİ BİLMEN, 61. Hadîs-i Şerîf, Sh;42]