BAHTİYÂR KİMSE ODUR Kİ…

“Ne mutlu o kimseye ki, lisânına mâlik olur, hânesi kendisine kifâyet edecek derecede genişçe bulunur, kusurlarından dolayı da ağlar.”

(Tirmizî, Câmiu’s-Sağîr)

Îzâh: Evet. Ne bahtiyârdır o kimse ki, dilini kötü sözlerden muhâfaza eder, abes sözlerle vakit geçirmez ve kendi hânesine çekilerek nâstan uzlette bulunur, fenâ şahıslara mülâkî olmaktan nefsini korur, kendisinden beşeriyet îcâbı zuhûr etmiş olan hatalarından, kusurlarından dolayı da müteessir olarak ağlar, tâib ve müstağfir olur. Böyle bir hareket, aklın kemâlinden, i’tikâdın nezâhetinden neş’et edeceği cihetle sâhibi, tebrîke lâiktir.

[500 HADİSİ ŞERİF, ÖMER NASÛHİ BİLMEN, 227. Hadîs-i Şerîf, Sh;153]