Gavsü’l-Vâsılîn Hazret-i ŞEYH, bir evvelki makâlemizde arzetdiğimiz gibi Allâh nizâmı İslâmiyyet’i, tecezzî kabûl etmeyen mutlak bir bütünlük içinde tebliğ etmişler; ve bütün hayâta nakşetmenin azîm ve tatbîkiyle de irşâd buyurmuşlardır. Zikri muharrer muhalled eserlerinde (s.144) dünya müşrik ve kâfirlerinin, topyekûn kapitalist, sosyalist, faşist ve liberalist ekonomilerini de, dünyâ çapındaki ŞU BİR TEK ibâreleriyle reddedib yerin dibine geçirivermişlerdir:
“-KÂFİRLERİN VERGİLERİNİ İYİ GÖREN KÂFİRDİR…”
Dünyâ Allâh’sızlığının “ekonomi” diyerek beşer içün en baş ve en ehem gördüğü bir nizâmın, yegâne ve mutlak ADÂLET mertebesiyle ancak Allâh’ın Dîninde olabileceği, en köşeli, net ve berrak ifâde ile, sâdece böyle dile getirilebilir…
Hazret-i Şeyhin, Dünyâ şeytanlarına uşak olma yolundaki “Tanzîmatçı” satılmış köksüzlerle nasıl kıyasıya mücâhede ve mücâdele buyurduklarını da, burada kaydetmeden geçemeyiz…
Tanzîmatçı mason şeytanların başında bulunan ve o günden zamânımıza kadar da, haçlı zangoçlardan kolonlama ile peydahlananlar dilinde “Büyük Mustafa Reşid Paşa” denilen “meşhûr aşşağılık mason”, İstinye’deki yalısında, yakın akıl hocası ve kendisi gibi iri bir mason olan İng. elçisi Lord Stratford Canning ile (16 Ağustos 1838)’de Osmanlı-İngiliz ticâret andlaşmasını imzâlar…
Haçlı Avrupa devletlerinin ötekileriyle de aynı cinsden andlaşmalar yapan Tanzîmatçı mason işbirlikçiler, böylece, İslâm milletini fiilen haçlı sürülerinin siyâsî ve iktisâdî vesâyet ve hâkimiyyeti altına sokma devrini başlatmışlardır. Bu menhûs ve meş’ûm andlaşmalarla, Haçlı sürüleri, Osmanlı (dâr’ü-l İslâm’ını), kendilerine açılan bir Pazar olarak hiçbir tahdîde uğramadan istedikleri gibi kullanabileceklerdi!..
Tanzîmatçı mason ve haçlı uşşağı hâinleri kendi ajanları gibi kullanan Ehl-i Salîb, kataküllilerle:
1991’de Müteveffâ Özal:
“- Allâh’ın varlığı ve birliği hâric herşey tartışılabilir!”
Hezeyânını savurarak televizyonlardan bütün cihâna karşı yapdığı şeytânî konuşmayla, en mukaddes kıymet ve varlıklarımızı bile “tartışma”belâsına açdı…
Böylelikle de memleketi çamur deryâsına çevirib, âile efrâdı olacaklardan Kösemrâ’sının, “Kâbe’ye de giderim, rakımı da çekerim!”meyhâne ağzıyla; ve kızı olacakların da davulcu-dümbelekçilerle dolaşmasına müsaade ederek millete yalamalık şırınga etdi… Bunlar gibi nice haltlarına rağmen de, kendisini Gümüşhânevî Dergehi’ne ve dolayısıyla Hazret-i Şeyhe nisbet edecek kadar mes’ûliyyetsiz ve çarpılmakdan korkmayıb herşeyi istismâr eden toprağı bol olası Özal ve benzeri politika cambazları, “üç koyup beş alacağız!” diyerek saftirik ve garîbân cemaatlerin gözünü nasıl küllemişlerse; taaa o tanzîmât zamanlarında da, devrinin münevverânından geçinen Midhat ve N.Kemâl misillü masonlar,“bir koyup üç alacağız!” üçkağıtçılığıyla, bu yeni memleketimize giren haçlı borsalarında, iğrenç cambazlıklara ve oyunbazlıklara başlamışlardı…
Ismarlama yazı ve kemalist isrâiliyyât ile ense ve para küplerine nâil kılınan cumhurlob târihçisi yanaşma ve bel’amlar, adı geçen eşkıyâların bu taraflarını hiç ruznâmeye getirmez ve onları dâimâ böyyükbaş devlet ve vatan adamları olarak yutdururlar…
2000 yılındaki borsacı siyâset bezirgânlarının, iblis tarîkatı ve mason locası silsile zincirleri, bu tanzîmatçı hâinlerle başlar… Bugünün “bağımsızlık, çağdaşlık, soslu-yal, dembokrasi, kamalo-laiko, orgenerakon-Fettokülli, harmanlop-cumhurlop v.s.” diye yırtınan nevzuhurları ise, bu borsacı bezirgânları “kurtarıcı” bilmek ve izlerini ta’kîb etmek gibi bir DÜŞÜKLÜĞÜ, alınlarının ortasında bir şeref madalyası gibi taşımaktadırlar!… Ve fakat bütün bunları, hâlâ daha îmân ve fikir nâmusları noktasından kendilerini ileri ve (iyi müslüman) gören ehâli-i etrâkın; ve bilhassa, cehâletleri (diploma ve rütbe-makam ve mansıblarla) müseccel % 90’lık zâdegân tabakasının, görmüş olmalarına ve dahî nevm-i gafletden de uyanmış bulunmalarına ihtimâl verilemez!…
Ankara Çankaya’sı sofralarına da’vet edilerek yedirilib içirilen ve kendilerine, zamanın en böyyük devletlisi tarafından:
“-Osmanlı’nın İslâm hukûku ile hükmeden bir devlet olmadığı ve laik bir devlet olduğu!”
Yolunda kitab ve neşriyâtda bulunmaları emri ve bu yolda sipârişler (ısmarlamalar) verilen Prasasör takımından Ömer Lütfi Barkan ve Fuad Köprülü gibi nicelerinin, târihçilik nâmusları(?), bugün bir başka profesör tarafından televizyonlarla bütün cihâna duyurulur hâle gelmişdir!… (Meselâ K5, 9.7.09 perş. öğle üzeri gibi..)
Devr-i Dilârâ-yı Cumhurlobiyyenin, “târih ısmarlamaları devri!”olarak da cihân târihine geçeceği; ve adını da oralara “altın harflerle!”yazdıracağı muhakkak gibidir!. Ve hele, evlâd-ı cins-i lâtîfden ve beşik âlime-i meşhûresinden prof. Âfet İnan ablamız gibi nice târihçilerin ve ma’nevî evlâtların iç yüzleri, târihçi Süleyman Yeşilyurt’un “ATA’nın Hayâtındaki 19 Kadın” nâmındaki kitabına ve sâir kitablarına da bir nazar atfedilirse, bunun, azîm ve cesîm fâidelerinin der’akab görüleceği, izahdan vâreste bilinmelidir!…
Böylece, “karı-kız-dul-evli-bekâr-kadın-hayat kadını ve avrat hakları!” deyû oralarını yırtan ve hicâbları yırtılıb parçalanan “Türk kadınlarının, yüzü gün yüzü görsün!” deyû dahî tepinen, cumhurlopçu, kamalist, halkçı ve andıçsallamacı “aydınlanmanın!” hangi mikyaslarda seyretdiği de, bir ölçüde ve bir başka zâviyeden anlaşılabilecekdir sanırız… Ancak bu hakîkatların ve daha açılmayan nice hatırât ve zabıtların karşısında, aslâ yüzü kızarmayan gergedan derili “çağdaş-müşrik-laik-masonik-psişik” bir güruh-ı lâyüflihûnun, hâlâ millet boynunda keneler gibi yapışık yaşadığını da akl ü fikr etmek şartdır…
Bütün bu kısa da olsa târihî seyre bakılacak olursa, mukaddes ve muazzez dînimiz İslâmiyyet’in, nice bâdirelere ma’rûz bırakıldığı dehşetle görülecekdir… Ancak âkıbet, Azîzün Züntikâm olan Allâh Azze ve Celle’nin “gâlibun” kelimesiyle ifâdesini bulan bir netîceden başkasını ortaya koymamış; ve mutlak ma’nâda da muhalleden başka bir şey ortaya koymayacakdır… Hiçbir imparator, kral, şef, fir’avn, nemrut, çar ve çariçenin, başkan, kıçkan, papatya veya (först leydi) denen bir kısrağın emri değil, mutlak ma’nâda ve ebediyyen, Yaradan’ın “emri gâlib” olmuş ve olacakdır, o kadar…
DERGÂH İSTİSMÂRCILARI…
Dergâh istismârcılarının encâmı da, hep müteveffâ Özal gibilerin encâmı gibi feci’ olmuş ve olmaya da devâm etmektedir…
Kendilerini Hazret-i Şeyhin yolunda gösterenlerin bir kısmı da, (dembokratik-laik-müşrik, sosyal (soslu-yal) ve guguk-buruk) hurda sistemlerin haçlıdan müdevver necis politikalarına öylesine batmış ve bulanmışlardır ki, Hazret-i Şeyhin “günümüzün en büyük ibâdeti” buyurduğu Kur’ânî (cihâdı) dahî, “sandık cihâdı” hezeyânını uydurarak, düzmece düzenlerin dembokrasyası hesâbına silip süpürmüşlerdir…
Ayrıca, Mukaddes İslâm târîhine, en büyük haçlı hakâretlerini gölgede bırakacak şekilde:
“-Bu seçim İstanbul’un fethinden daha mühimdir!”
Diye zırva üstüne zırvalarla yüklenib saçmaladılar; ve hadîse mâsadak atalarımızı dembokrasi kumarı uğrunda tahfîf ve tahkîr etmekden hayâ etmediler…
Ve 2008’deki tâğûtî son parlamento seçimi içün de:
“-Bu seçim, Çanakkale harbinden daha mühimdir!”
Yollu sayıklamalar ve acem palavraları içine bile girerek, aynı yüzbinlerce şühedâ ve gâzîmizi, yine aynı şekilde dembokrasi kumarı hasâbına mülevvesce tahfîf ve tahkîr etdiler…
Daha daha geri zamanlardaki bazı “dembokrasi şöleni” denilen modern câhiliyye seçimleri ile de, teşkîl edecekleri kadîm yunan usûlü parlementolarına, “dembokrasinin kâbesi!” ismini takan nevzuhur yerli müşriklerle aynı istikâmetlere yönelib, oralarda aynı and içmelerle makâm ve mevki kapışma yarışlarına girdiler; ve bunun içün de, kelle avcılıklarını şöyle şeytanlaşmalarla sürdürdüler:
“-Bu seçim, müslümanın sayımı olacakdır!”
Daha nice hezeyanlar ve küfr ü dalâlet höykürüşleri… Hatta dembokrasinin dîn ve dindâr istismârlı çamur piyasasına, kendilerine rey vermiyenlere “patates dîni!” mensûbu olmak gibi ancak tımarhâne duvarlarına yazılıb çizilebilecek terkibler bile sürülüp sıvanabilmişdir…
En son ma’rifetleri de, yehûdî-haçlı kefereleriyle gûyâ boğuşmak adına, bir ayakları çukurda ve yürüyecek mecâlleri bile olmadığı halde, târîh boyunca ehl-i îmânın başbelâsı o acemistan şiî ahundlarıyla cilveleşmek… Onların ayaklarına düşüp medet istemek(!) ve İslâmiyyet’in iç kanseri o ahundlarla, haçlıların, sidik yarışını başlatmak… Ve böylece de, târîhî pek büyük “aero-dinamik fonksiyon!!!” icrâ edivermiş olmak!… Hattâ dîn ü îmân ve dünyâdan habersiz ve hipnotize edilmiş zavallı taraftarların gözünde de, “mücâhid” rolleriyle politika akrobasileri ve perendeleriatıverir olmak!!!.
Toprağı bol olasıca Müteveffâ Humeyni ise, hayatdayken, bu adamları Müslüman bile kabûl etmeyerek İran ziyâretlerini geri çevirmişdi!.
İ’tikâdî mezhebleri (imâmiyye) ve amelî mezhebleri (Ca’feriyye) olan Acemistan Şiilerinin meşhûr akâid kânunlarına göre, zâten hiçbir sünnî (ehl-i sünnet ve’l-cemaat) mezhebi mensûbu Müslüman, aslâ Müslüman bile kabûl edilmez; o ancak îmânsız bir “yezîdîdir…” 6 Îmân şartlarının en başda gelenlerinden biri olan “takiyye” icâbı, bu fırka-yı dâlle, daha yüzlerce akâid mes’elesinde Müslümanlarla tam bir mübâyenet ve teârüz hâlinde olub, bunları da meydana koymaz, saklarlar… Zîrâ İslâmiyyet’e âid hakk bir i’tikâda sâhib olmadıklarını, tam 15 asırdır saklamak mecbûriyyeti altında yaşamaktadırlar!. 15 asırdır bu suçluluğu üzerlerinden atamamışlar; ve tashîh-i îmân etmezlerse, kıyâmete kadar da atamıyacaklardır…
İşte (takıyye) denilen, bu olduğundan başka görünmenin (çifte standartlı) kataküllisinin temelinde de, bu suçluluk psikozu, ana sâik olarak yatmaktadır…
Hatta 10 Muharrem’lerde meydanlara dökülen İstanbul’daki bazı Ca’ferî ahuntları:
“-Dînimiz, kitâbımız, peygamberimiz, kıblemiz, ehl-i beyt sevgimiz ve daha yüzlerce mes’elemiz birken, neden ayrı gayrıyız!”
Yollu mavallarla da, sûret-i hakkdan görünüb, mezheblerinin propagandasını yapıb gözboyamayı iyi becerirler. Hatta, bazı müfsid heriflerin televizyon ekranlarına kadar da çıkarılıb, orada burada cayırtı ve meşhûr “acem palavrası” koparır dururlar ki, hem suçlu hem güçlürolleriyle biraz rûhî rahat ve ferâha kavuşalar!..
Temmuzun ikinci haftasında da “Müslüman Âlimler Birliği” Başkanı olarak Dünyâ fitne adası Britanya krâliyyetinin beslediği ve i’tikâdî dalâletleriyle de meşhûr Mısır’lı Karadâvî denen adam ve avenesiyle, Beykoz’daki Hidiv Kasrında ziyâfetler tüttürüldü!. Kitâbullâh’ın “yiyin-için”emrine, pek candan hudû’ ve huşû içre ittibâ’ edüb yenildi ve içildi!. Ancak,“Allâh müsrifleri sevmez!” meâlindeki âyetin derin ma’nâlarına, Kitâbullâh’ın “namaza yaklaşmayın!” cümlesine sarılan bektâşî gibi sıra geldi mi bilemiyoruz!. Bir yandan da hidivvârî kasırda damak tadının zevkine ve dahî “şükrüne!” varılırken; belki de Uygur tenkîli=soykırımı içün de, o bir nice yufka ve fukara yürekler, ıstırab ve sancı ile burkulub, lokmalar boğazlarında kalıvermişdir!…
Ancak intâk-ı hakk kabilinden de olsa, çok güzel bir i’tiraf da patlatıldı ki, ziyâfet-i hâcegânın, not etmeğe değer cinsten bir kelâm-ı kibârı veya kerâmet-i hükûmât-ı ellidördü sayılsa sezâdır:
“-Biz konuşup duruyoruz, İsrâil de kahvesini içip gülüp geçiyor.”(9.7.09 M.Gaz.)
Doğrusu bu kerâmet çapındaki hassâsiyetler ve ihlâs karşısında, Saddam füzeleriyle ödleri bilmem nelerine karışan yehûdîlere karşı gözleri tüllenen Pensilvanyalı kardinâlos hoşfendilos gibi insanın gözleri tülleniveriyor!…
Bundan bir gün evvel de, katolik kilisesinden müdevver belediye evlilik kaydı muâmelesi içün bir merâsime iştirâk edilmişdir… Ve fakat oradaki vecîze, tam da akâid kitablarının “peygamberlere îmân, mu’cize ve kerâmet” bablarına yeni bir ictihâd olarak geçecek ve üzerinde doktora çalışması yapılacak cinsden:
“-Âile bir mu’cizedir…”
Sıkıysa, elleri bağlayıb hafif bel kırarak:
“-Kerâmet buyurdunuz pek muhterem Hocam, yani şey, en doğrusu mu’cize doğurdunuz efendim!”
Denmesin de, bir hık mık edilsin!.. Veya:
“-Akâid i’tibâriyle mu’cize, peygamberân-ı izâm Hazerâtına mücerred Allâh Azze ve Celle tarafından verilen fevkal’âde ve fevkal’beşer hâl ve fiillerdir; şimdi moda olan ve câhil cühelâ herkesin diline düşen sulandırılmış şekliyle senin mu’cize ıstılâh-ı şer’iyyesini televizyon sürtükleri ve sokak zibidileri gibi mevkiinin çok dışında ve medya modasına ittibâen isti’mâl buyurmana da aslâ iştirâk edilmez; ve buna, ta’bîr-i âmiyânesiyle acem palavrası cinsinden sıkmak veya ispenç cinsi gıdaklamak denir!”
Deniversin!…
Bu tür ızhâr-ı hakk edeni, mürîdânın nazarları ve böyyüklerin teveccühleri, bir lâhzada yere geçirir veya tabahhur etdirir; ve belki de, nice merâtibi ve seyr-i sülûk-ı rûhânîyi, kasrın temellerine doğru üçer beşer basamak birden katetdiriverir!.
Bütün bunlar, ve daha yüzlercesi, ılımlılaştırılan ve moderniteye adapte edilen protestanlaştırılmış (dergâh) estantaneleri…
Bunları ve yüzlerce benzerini, echel-i cühelâdan ve ehl-i sünnet ve’l-cemaat dışında olmadan kim yer?.
Lâkin müridân-ı tirîdân, aganigi naganigi niyetiyle kırk senedir “şapır şupur Yarabbi şükür!” deyip kemâl-i âfiyetle hapır hupur mideye indiriyor… Yol alınan mesâfe ise bir arpa boyu olub; köşe taşlarını da, bol pırtılı modernite belâsı, reformist puştları koltuklama, dergâh ahlâkını “değişim ve dönüşüme” uğratma gibi kilometre taşları teşkîl ediyor… Böylece, zavallı gençler ve ehâli de, bu kabil kılavuzların peşinde burunlarının hassâsiyyetini iyice kâib ediyor; ve yalakalaşmayı ta’lîm ederek yalamalaşma istikâmetinde çok büyük mesâfeler kat’edivermiş oluyor……
İleride inşâAllâh daha geniş sırası gelecekse de, şu kadarını hemân arzederiz ki, Merhûm Hazret-i Mürşidin tırnak ucu kadar çizgisinde olan kim olursa olsun, O’nun Câmiu’l-Usûl nâm muhalled eserinde zikredilen, Nakşibendiyye’nin 12 esasını ve 10 şartını herhalde öğrenmelidir… Gerek esasların ve gerekse şartların birinci maddesi orada:
“-Pürüzsüz ve sahîh bir ehl-i sünnet i’tikâdına sâhib olmak!”
Olarak beyân buyurulmaktadır…
Bugün hangi siyâsî, iktisâdî, ictimâî ve hukûkî hâdise, böyle bir terâzide tartılıb hükme bağlanıyor?. Buna “binde bir!” diyen çıkabilir mi?
Devlet ve dünyâda, işkembe şişirmelerle kız-oğlanın balayı pişirmelerinde ve piyasa itişmelerinde modernitenin dîni dembokrasi yaşatılmıyor mu?… Ammâ velâkin ayran köpürtme zamanlarında ise, Kur’an ziyâfetli yurt turları, sosyetik umre turizmi, Cuma namazlı zühd ü takvâ esanslı “Hocam-Sultânım çok yaşa!” seansları, Mısırlı hâfız bilmem kim Abdüllâtif’in lâtif ve sünbülî sesiyle 12 makâmdan Kur’ân ziyâfetleri, vâlidânımın vefat sene-i devriyelerinde âlâ-yı vâlâ ile hatimler ve tadarru’ ve niyazlar, zâdegân konaklarında Ramazan ziyâfetleri, âşûrâ helvaları, kandil simit ve çörekleri, bayram el ve etek öptürmeleri v.s…
Müslümanın hürriyet meselesiymiş, yok müslümanın dîni yasakmış, yok nice evlâd-ı vatan zındanlardaymış, yok dâr-ı müslimîn işgâldeymiş… Ruznâmeye bunların binde birini alan kim?.
Duyduğumuz sâdece şu höykürüşler:
“- Yüksek politikanın anlamaz yobazları!. Patates dinliler… Ayağımızın bukağıları… Bunlar bizden değil, yazdırmayın! Yazdıklarını okumayın! Aforoz edin! Bunlar ehl-i ısyân ve tuğyân! Yahudi askerleri…”
Öyle ya, “Cennet vatanda” mürîdân-ı tirîdânın hayır duâlarına müstağrak olarak cennet-i a’lâya pupa-yelken yol almak dururken, biz bunları kimin külâh-ı felâhına anlatacağız?..
Bir yanda Hazret-i Şeyh ve O’nun Şeriat ve tarîkatı, mukaddes ve muazzez îmân öfkesi, 93 harbine ta pâyitahtdan kalkıb Batum’a kadar süvâri kıtası kumandanı olarak ve şehâdetle burun buruna gelecekleyin nice yaralar almaya kadar cihâd aşkı… Öte yanda, “değişim ve dönüşümlerle” moderniteye teslim dembokratik-laik-müşrik hayat tarzını, dergâh havası ve müstakbel İslâmiyet olarak kakalamalar…
Her gün biraz daha erime yolundaki (Mürîdân-ı Tirîdân) dışında, tam 40 yıldır yiyen varsa…
Binâenaleyh, i’tikâdî mevzulardaki mübâlatsız ve savruk, lâübâlî ve gevşek heriflerin, kendilerini bazı büyük zevâta nisbet etmeleri bir ma’nâ ifâde edemez; ve bu, olsa olsa dünyâ makam, mevki’, menfaat ve mansıbları içün, bazı mukaddes yolları, istismâr etme veya hevâ ve hevese göre şekillendirme levsiyâtıdır…
15 asırdır fırâk-ı dalle dediğimiz mezhebler, (husûsan şîa denilen fırka) aslâ ıslâh olmamışdır. Bundan sonra olması ihtimâli de yokdur. 15 asırdır her bakımdan ehil, mu’temed ve muktedir İslâm ulemâsı ile, bugünki her bakımdan hormonlu ilâhyapyâtçı, diyalogçu ve denâetçi televizyon ve sahne soytarılarının aslâ muvâzene kabûl etmez mukâyesesi nazar-ı i’tibâre alınırsa, bu, hiç ama hiç mümkin olamaz… Bu soytarıların içindeki bazı hayalperest veya menfaatperest veya şöhretperest nevzuhur şarlatanların, bazı mercîlere yalakalık icâbı arasıra ortaya çıkarak “takrib” mevzuunu piyasaya sürmeleri ve (mezheblerin tevhîdi!) gözküllemesi ve goygoyculuğu yapmaları, son derece ciddiyetden uzak bir takım politik kataküllilerden ibâret bilinmelidir… Bu i’tibarladır ki, Cumhurlop müctehidlerinden(!) kerâmeti kendinden menkûl Prasasör Haltettin Karamânî gibi “telfikçi” mudillerin, Reşid Rızâ, Abduh ve Cim. Efgânî makûlesi masonların kuyruğuna takılarak, yıllardır bu haltlar içün ıkınıp durmaları, hiçbir îmânî, ilmî, ciddî ve samîmi herhangi bir esâsa istinâd edemez…
Vehhâbîlerle “Kültür anlaşması” da yapan 1974 yılının Ecevit-Erbakan koalisyonu zamanında, DİB denen yerden mes’ûl devlet vekîli MSP’li Süleyman Ârif Emre’dir. MSP’li ekâbirin ma’rifetiyle basılıb, T.C.’nin de dört bir köşesine gizlice ve el çabukluğuyla dağıtılan “Mezheblerin Telfîki” nâm paçavrayı, Mısır masonlarından Abduh’un tilmizi Reşid Rızâ denen herif kaleme almış; ve bunun tercemesini sâdeleştirme haltını da, her türlü fıkhî ve i’tikâdî halt yemeleriyle ma’rûf Haltettin denen mudill yapmışdı. Aynı mudill şimdi de, çıplak ayak derileri üzerine mesheden Acemistan şiî mollalarından el ve ilhâm almış olmalı ki, televizyonlarda (10.7.09 Hilâl tv.) çorap üzerine meshetmenin câiz (ruhsatla amel) olacağını üfürüklemektedir… Karşısındaki herifin “bu hangi mezhebe göredir?”demesi üzerine de, müctehid taslağı şarlatan:
“- Hanefî veya Şâfî’ye göre demiyorum. Ehl-i sünnete göre böyle diyorum!”
Diyor… Soytarının domuz gribine yakalanmış mugâlatasını beğendiniz mi?.
Herifin işi gücü yakaladığı bu (piç mantıkla), müslümanlarla alay etmek… Daha evvel de kendisine sorulan bir suale:
“- İslâm’a göre mi, hanefîliğe göre mi cevâb vereyim!”
Herzeleriyle hokkabazlığını sürdürmüşdü… Dikkat ederseniz burada kullandığı piç mantıkla “İslâm ile Hanefîlik ayrı!” veya “Hanefîlik, İslâm’ın dışında bir nesne!” demeye getiriyordu… Şimdi de gene aynı piç mantığı (çoraba mesh) mevzuunda kullanıyor… Şimdi de:
“- Dört mezheb, ehl-i sünnetin dışında bir nesne!”
Demeye getiren aynı (piç mantığı) devreye sokuyor… Bu (piç mantık) önünde kim bilir kimler apışıp kaldı ki, herif bunu iyi bir Zât-ı Sungur numarası gibi orada burada kullanıb karşısındaki safoşlara:
“- Amma da güzel ve şâhâne ve süper ve çağdaş ve modern bir mantık!”
Dedirtiyor… Bu tip Haltettin makûlesi mahlûkât, zâten hadîs-i şerîf ile apaçık ortadadır:
“- Ümmetim hakkında ziyâde korkduğum, cerbeze-i lisâniyyesi olan bilgiç münâfıkdır…”
Şimdi bugün bu tiplerle meydân lebâleb dopdolu!
Şimdi de çoraba meshetmeyi çıban başı yapıb (piç mantıkla) bunu kaşıma faslına geçildi… Karşısındaki iki riyâkâr, ödlek ve televizyon fitnevizyonuna esir goygoycu ve yalakanın biri de, hokkabaz şarlatana şöyle gürleyib, hakk-ı sarîhi ketmetmek rezâletinden uzak kalamıyor:
“-Ulan, ehl-i sünnet düşmanı her mezhebsiz gibi, ehl-i sünnet görünerek ehl-i sünneti içden yıkma ajanı hâin telfikçi! Sen, kitâbında, mason Abduh’u mutlak müctehid gösterecek kadar azgın ehl-i sünnet düşmanı ences! Dünyâ’da “ehl-i sünnet” demeyi ağzına alabilecek en son mahlûk olan yüzsüz! Bugüne kadar yediğin haltlar bini aşmışken, meydanı boş buldun ve müctehid olduğun gibi bir megalomani hastalığı ile “benim ictihadım!” diyerek işkembeni durmadan püskürtüp duruyorsun! Ehl-i Sünnet’in bugün ancak dört mezhebi varken ve bunların dördü de çoraba mesh etmeye “câiz” demezken, sen nasıl ehl-i sünnete göre “câiz” dersin; ve böylece de dört mezhebe iftirâ atarsın?. Anlaşılıyor ki, “ehl-i sünnet” olmak, senin hezeyân ve teşehhîlerine înanmakla olunacak! Çoraba meshetmeye “cevâz” veren bir tek müctehid de zikredemezken; sen nasıl, milleti, dünyânın gözüne baka baka bilmem hangi mıntıkandan çıkardığın cılk yumurtalarla başdan çıkarmak ve ifsâd etmek içün orostopolluk peşine düşer; ve etini satışa çıkaran Manukyan sermâyesinden bin beter de, ehl-i sünnetin şahsında Allâh Azze ve Celle’nin dînini satışa çıkarırsın!?.”
Gerçi kâriîn-i kirâmımız, şöyle buyururlarsa yerden göğe haklıdırlar:
“-Homongolosluğu müseccel, peder-i muhtereminden merdûd, “vahyin penceresi”ni telbîs ve telvîs etmekden başka bir halta aklı ermeyen ve sahne şarlatanı Pislamoğlu denen herifin televizyon kanalizasyonunda da, Haltettin tipli heriflerin gayrında aklı başında ilmiyyeti ve ciddîyyeti olan bir adam beklemek abes bile değil, muhaldir…”
Eyvallah, bârekâllah!
Hocası rahmetli Ahmed Dâvûdoğlu’nun çok âhını ve bedduasını da alan bu Halttettin denen hem dall hem mudill, Merhûm Muhammed Zâhid Efendi zamanında, ara sıra İskenderpaşa Câmii Şerîfi’ne de uğrayıb el öpme yalakalıklarıyla arz-ı endâm eder; kurnaz ve hilekâr bir tilki burnu ile de oralarda (dergâh) havasını koklayarak, gereken mercîlerle dirsek temâsını sinsice devâm etdirirdi!. Ateist Mümtaz Soysal nasıl:
“- Diyânet İş.Başk.lığı (DİB) dînin, cumhûriyet ilkelerine uygun olmasını sağlayan bir kurumdur!”
Demişse ve çok da doğru demişse, bu kabil tâğût yalakaları da:
“- Dînin, cum ilkelerine ve nefs ü hevâya uygun olmasını sağlayan bel’amlardır!..”
“Hoşgörü-diyalog” perdesi altındaki sahtekârlıklar da, bu “takrib” ve “mezâhibin tevhîdi” rezâletinin, daha da azmanlaşmış bir üst perdeden versiyonu olarak yürütülmek üzere, yehudi-haçlı şebekeler ve onların beslemesi fettokülli tâifeleri tarafından tezgâhlanmaktadır. “Türkçe Olimpiyatları” gibi tuluat sahneleri de, temelinde, Telaviv, Vatikan, Vaşington, Brüksel ve Londra hesabları ve misyonerliğinin yatdığı beynelmilel plânlardır. Bunlar, saftiriklere, çok büyük ve dünyâ çapında“etkinlikler” olarak her sene ve son derece şa’şaalı reklâm edilmekte; ve dünyânın dört bir köşesinden devşirilen müştehâd ve zavallı kızları sahnesürtüğü yapacak cinsden ve haçlı havalarında, ustalıkla ve hayâsızca pazarlanmaktadır…
Rabbânî Mutlak Nizâm ve Sistem olan İslâmiyyet’in, evvelâ (LÂ İLÂHE), sonra (İLLÂLLÂH), sonra da (M……. Rasûlullâh)dan ibâret bu üç temelini tasdîk ve tahsîn edemeyen bir kalbin müslümanlığından da, aslâ bahsedilemez… Büyük Müfessir Muhammed Hamdi Efendi Merhûm, bunu şu formül ifâde ile tefsîrinde beyân buyurmaktadır:
“-Allâh’a îmândan evvel küfre tevbe etmek şartdır. Bu tevbenin şartı da, tâğûtları aslâ tanımamaya azmeylemekdir…”
Bunun hemen ardından da, (M…… Rasûlullâh) temelinin geleceği, tefsîrin sâir satırlarında bedâhaten ve son derece ehemmü’l-ehem derecede beyân buyurulmaktadır. Kâfirler, müşrikler, diyalogcular, münâfıklar ve fettokülli takımları istemeseler de…
15 asırdır icâzetli ehl-i sünnet ulemâsı, bu üç ana esâsı, Kitâb, Sünnet ve icmâ’ın mutlak olarak iktizâ etdirmesi i’tibâriyle, İslâmiyyet’in en zarûrî lâzım-ı gayr-ı mufârıkı olarak evleviyyetle kalbe, dile ve kaleme almışlardır. Allâh Azze ve Celle’ye âid hâkimiyyetin, dünyâdan sökülüp atılmasından başka hedefi olmayan yehûdî-haçlı şebekeleriyle bunların kuyrukları, bugün, (dembokrasi) denilen beşerî bir dînin misyonerliği peşindedir. Parti-pırtılardan ibâret mezhebleriyle bu dînin, geberesiye reklâm edilib, İslâm memleketleri başda olmak üzere bütün dünyâda, sulta ve hâkimiyyeti ele geçirmesine çalışılıyor. Nice memleketleri kan gölüne çevirmek pahasına da olsa, bu sapık din, global bir ısrar, binbir gözkülleme ve Puşvârî bir vahşetle dayatılmaktadır…
İşte, bu dayatışın dışında kalamayıb ona teslîm olan direniş müflisi muhterisler de, ehl-i sünnetin hangi mezheb veya tarikat veya dergâhlarının müntesibîninden görünürlerse görünsünler, çift şahsiyetli olmaya; ve dembokrasi dînini de kabul edib ona îmân getirmeye başlamakdan hâlî kalamamışlardır…
Anti-emperiyal ve anti-siyon samîmiyyetsiz ezber ve tekerlemelerle ayakda tutulan; ve kendilerine mümbit bir (oy ırgatı) gözüyle bakılan milyonlarca garîbanın, mutlak dinle, beşerî ve uydurma dembokratik dinin ana temellerindeki nâmütenâhî teârüz ve tenâkuzları akl ü fikr edecek hiçbir meleke, meziyet ve îmânî, ilmî ve fikrî kudreti de, ne yazık ki bulunmamaktadır… Bütün bunlardan bilistifâde, sâdece namaz, oruç ve hac-umre gibi birkaç vitrin desinatörlüğüyle, bu kitleler teshîr, te’sîr ve tahrîk altında tutulabiliyorlar…
Ve hele, (%2,5 veya %12,5 v.s.) (oyluk porsiyon politikalar) içinde dünyâya gözlerini açan veya bunlarla kafaları tütsülenen kitlelerin, dembokrasi dînine îmânları, adı geçen muhteris propagandalarıyla o kadar aşırı derecelere çıkabilmektedir ki, artık o beşerî dîn, “alternatifi” olmayanekmel bir dîn ve usûl keyfiyetiyle ele ve dile alınır hâle getirilmiş olabilmektedir… Artık her şey, o dînin kâidelerine uygun olub olmamak şartıyla bir kıymet hükmüne bağlanmaktadır… Bu ise, bu milletin varlık sebebi olan 1000 yıllık mutlak dînin unutturulması ve kalblerden silinmesi demekdir…
Ayrıca, aklı, derecesi ve irfânı ancak bir takım tekerlemeleri, sloganları ve ezberleri aşamayan garîbân kitleleri, seçimden seçime gaza getirib coşturacak model, ta’lim, aşı, şablon ve dembokratik katakülliler, bol miktarda ve kizb ambalajları içinde depolarda her dâim stoklara sâhibdir!..
Mücerred bu “sandık mücâhidleri,” Selefe ve Sâdât-ı Kirâm Hazerâtına ters düşdükleri içün, dembokratik, laik-müşrik-lastik, sosyal (soslu-yal) ve hukuk (guguk-buruk) sistemle yehudi-haçlı modernite, reformite ve kemalitesinden icâzetnâmeli; ve hükûmât-ı cumhurlobiyyenin 54düncüsünden tezkerenâmeli; reankarnasyonlu kocasının ipleriyle kıvırtan Tansu’nun o kadın parmaklarından çillerzedenâmeli; Çankayalı ve “bilgi locası mütekâidîninden!” ve lâbis-i küllâh-i katrânîsiyle meşhûr arnavutzâde ve yeğenzede, yiyenzede ve içenzede Çoban Sülü eliyle ve marifetiyle hasdurnâmeli; ve balans ayarlı takım-taklavat ve haltçı ve müzmin fırka-yı müfside ve müşrikeden hastirnâmeli olub; böylelikle de iyi bir îkâz, ihtâr, tard ve darb cezâlarından geçerek bu günlere gelmişlerdir…
Bu sâkıt-ı ikbâl ü iktidâr ve inkisâr olan, modernite kurbânı Hazret-i pîr-i fânî efendiler, târîhin taşıdığı o mümtaz Gümüşhânevî çizgisinden, işte böyle 180 derecelik “dönüşüm ve değişim” çarkları ve haltları ile sapıb ayrılınca, ma’nevî ve rûhânî silleleri yiye yiye, çöle ve çamura batarak, ifnâ-yı hayât ve hatm-i enfâs eyleme yollarına dökülmüşlerdir… Hâl-i pürmelâl içre bir zillete dûçâr oduklarını bugün tam idrâk edemiyorlarsa da, Kur’ân-ı Kadîm’in haber verdiği gibi “yakında bileceklerdir…”
Gerçi esâmi-i şerifleri, maddî olarak katlar, yatlar, yazlıklar, kışlıklar, şıklıklar, şıllıklar, ortaklıklar, otlaklıklar, arpalıklar, balayları, yağayları, kadın kolları, kadın bilmem neleri, tasarruf bonoları ve trilyonlarla müterâdif zikredilir derecede irtifâ kaydetse de, manzara-yı umûmiyye ve keyfiyyet-i bâtıniyye, arzedildiği vechile çeşm-i beşeriyyete ve târîh-i insâniyyete mâlolmuş bir hâlde ve vaz’ıyyetdedir…
Beyân etmek istediğimiz odur ki, pirân-ı azîzânın yoluna nisbet iddiası taşıyan kim olursa olsun, aklını başına devşirmez de; işi, o mübârek, mukaddes, mübeccel ve muazzez tarîk ve hâtırâların istismârına dökmeye kalkışırsa, ruznâmeye hemân ve âcilen, “düzmece şeytânî müşrik düzenlerin” cambazlıkları ve kataküllileri girer; ve bu da, lâhûtî iklimden esen Hakk sille ve kasırgalarının, sadâ ve devâsını dahî gündeme getirir!. Netîceten bütün bunlar, nice hân ü mânı, makâm ve mansıbı başa geçirib, behemahal çarpılmaları, şeref ve haysiyet iflâslarını ve eziklikleri intâc eder… Tasrîhi zâitdir ki, bunlar da sâdece dünyevîdir; ve uhrevîsinin yanında, hiç mesâbesindeki cezâ ve ezâlardan ibâretdir…
Sadede gelindikde:
Mason Midhat ve Nâmık misillü tam 170 yıl evvelin asrî bezirgânları, ne kadar borsa oyunları ile kese doldurub hamâset ve siyâset eşkıyâlıkları yaparak göz külledilerse de, bir türlü istedikleri çapda borsa zengini olamadılar; ve bu sefer de başka yollardan milleti soymanın çârelerini aradılar… Aynen bugünün mücâhid(!) bezirgânları gibi!.
Ancak bugünkiler, haçlı sosyetesi, modernitesi ve dembokrasyası içinde, çok daha sıcak ve yakın takdîs gördükleri içün, borsadan çok güzel anlamakda; ve hısım-akraba-eş-dost ve muhibbân u yârânın iş ve elbirliğiyle, banka, sigorta, borsa-parsa, bir zamanların tasarruf seneti tüccarlığı, üç koyub beş sıyırma, sandık ve dembokrasi kumarı, ve diğer onlarca iktisâd cambazlıklarında ziyâde (uyanık) bulunmaktadırlar… Ve böylece, “global gidişâtdan” da aslâ geri kalmadan ve dünyâ ni’met ve lezzetlerinin tamâmından da nasiblenilmektedir!… Bu işlerin çoluk-çocuk, dâmat-gelin, dünür-münür-düşünür, eş-dost-post, islâmcı-ifsadçı öylesine mütehassısı da olunmuşdur ki, asrın ağır sanayi, teknolojisi, sinyalizasyonu, politizasyonu ve telekominikasyonunda, kelle döndürücü bir sür’atle yol almaktadırlar!.
Bütün bunlar da, olsa olsa, “dergâhları değiştirme ve dönüştürme” ağır sanâyi hamleleri ve fâtihlikleridir!.
Tanzîmât yıllarında, bu cambazlıkları, Hazret-i Şeyhin dînine ta’n eden haçlı muhibbânı masonik-müşrik-laik-lirik ve egzantirik mütegallibeler irtikâb ediyorken; günümüzde ise, bu kabil cambazlar, kendini Hazret-i Şeyhe nisbet edenler arasından da (entel-dantel) etiketleri ve (mürit-tirit) ayakları ile oldukça mebzûlen ortaya çıkabilmektedir…
ECNEBÎ BANKALARA KARŞI KARZ-I HASEN TEŞKÎLÂTLANMASI, VE KIYASIYA DİRENİŞ…
Ecnebî bankalara ve dolayısıyla haçlı kapitalist-emperial sürülerine karşı birbuçuk asır evvel ilk ve esaslı direniş, Hazret-i Şeyh tarafından başlatılmışdır. Bunun içün müşârünileyh Hazretleri, Osmanlı pazarlarının ecnebî sermâyesinin istilâ ve hâkimiyyetine geçmekde olduğunu; ve bunun netîcesinin ise, pek vahîm olacağını keşfetmekde en önde gidenlerden olmuşlardır. Bu i’tibarla da, ciddî-müessir bir tedbir almanın zarûretini, nazariyyâtda bırakmamışlar; fiilen de, derhal ortaya koymuşlardır. Bu cümleden olarak yerli sermâyenin sıhhatle ayakda kalması ve terâkümü içün, (yardım sandıkları) da diyebileceğimiz şer’î (KARZ-I HASEN) müessisesini, derhal kuvveden fiile çıkarıb dirilterek devreye sokmuşlardır… Böylelikle, ecnebî bankalarının bu yolla önünün kesilmesini ve millet-i İslâmiyye’nin onlara muhtaç olmasının ortadan kaldırılmasını hesablamışlar; ve bunda da ciddî ve büyük muvaffakıyyetler elde etmişlerdir…
Hedef, Tanzîmatçı hâinlerin memleket iktisâdiyyâtını haçlı sermâyesine peşkeş çekişi karşısında, Osmanlı sermâyesinin kuvvet ve kudretinin muhâfazasıdır… Bu uğurda, kâbiliyyetli bütün tüccâr ve esnâf kitleleri içine bu faaliyyetler yayılarak, onların şirketleşmeleri ve banka belâsından ve dolayısıyla ecnebî sermâyelere esir olmakdan kurtulmak içün, Şeyh Hazretlerinin riyâsetinde büyük bir mücâhede ve mücâdelenin içine girilmişdir…
Tanzîmatçı, mason ve haçlı işbirlikçisi yarasalar, hükûmât-ı Osmâniyyenin imkân ve pazarlarını yahudi-haçlı gâvurlarına açmak hâinliğine düşünce, Hazret-i Şeyhin başbuğluğunda Nakşî bir Dergâh, bunlara karşı büyük bir direniş başlatır ki, bu kabil faaliyyetler bile bu memleketi gerçek ma’nâda kurtaracak olan âmilin ne olduğunu apaçık göstermeye kâfî ve vâfîdir… Tabii bunları bâhir hakikatlar olarak târih kitâblarına yazmak ve insanlara duyurmak, tanzîmatçı, ittihad-terakkîci (İT) ve onların devamı veya kuyruğu olan cumhurlopçu tâifelerin, aslâ işine gelmemişdir. Çünki bu takdirde, kurtuluşun ancak:
“- El-müstenidu bitevfîkâti’r-rabbâniyyeti melikü’d-devleti’l- Osmâniyye!”
İbâresini, devlet armasında, lâ teşbîh ve lâ temsîl, “anayasaların değiştirilmesi teklif dahî edilemez!” maddesi gibi taşıyan Osmanlı Müslümanlığında olduğu ortaya çıkardı… Bu ise, Osmanlı’nın nihâî gâyesine hizmet etmek; ve masonik avrupâî şeytânîyyete de ters bir manzara çizmek demek olurdu!..
Bedâhaten görülüyor ki, Türkiye Cumhûriyyeti Devleti’ninki ile Osmanlı armasındaki bu mübâyin en ana maddeler, “değiştirilemezlik” noktasından da mukâyese edildiğinde, birinin ötekinin devâmı olmasına imkân ve ihtimâl yokdur… Ve bunu, bazı “islâmcı ve târihçi ve yazar-çizer!?” geçinen echel-i cühelânın, “devâmıdır” lâfzıyla kitâb ve günlük yazılarına geçirmeleri, hamâkat, eblehlik ve körlüğün evc-i bâlâsıdır… Vahyi tamâmen reddeden laik-müşrik ve dîni cendere içine sokan herhangi bir sistemin, Allâh Azze ve Celle’nin vahyine istinâd eden bir devletin devâmı olduğunu iddia etmek, tam bir hezeyân ve hakîkatın da resmen ve alenen ketmedilib yok edilmesidir… “Hakk-ı sarîhi ketmetmenin küfrü” de, dinimizdeki mutlak hakîkatıyla ruznâmeye gelirse, bu kabil heriflerin, akâide müteallık mes’eleleri bile nasıl ketmetdikleri ve işlerine geldiği gibi yamultdukları çok iyi hesâb edilmelidir…
Müslümanlığı, namaz, oruç ve zikre münhasır kılmak ve böylelikle de dîn-i celîl-i İslâm’ın içini boşaltmak için uğraşan; ve Osmanlı hükûmetlerinin üst kademelerine kene gibi kan emmek üzere üşüşen Tanzîmât masonlarına ve eşkıyâlarına karşı, dergâhın bu kabil mücâdele ve mücâhedeleri, resmî-siyâsî târîh içinde, masonlar, ittihadçılar (İT) ve bunların jakoben kuyrukları tarafından ehemmiyetine binâen tekrâr arzederiz ki, dâimâ gizli tutulmuşdur… Cumhûriyet ideolojisini cumhurlobiyyetin bir maşa ve maskesi ve zaman zaman da kıtâl tezgâhları olarak kullananların, müretteb Menemen hâdisesi gibi nice tezgâhlarla müslümanlara, husûsan (nakşî müslümanlara) zulmetmesinin arkasında da, adı geçen dergâhın ve benzerlerinin, dâhilî ve hâricî gâvur emperializmasına karşı başda i’tikâdî olan muhâlefet ve direnişi yatmaktadır…
(İntişârı: 17.07.2009)