MÜSLÜMANI ALDATAN, ONA ZARAR VEREN, HÎLE VE HUD’ADA BULUNAN KİMSE…

“Bizden değil o kimse, ki bir müslümanı aldatır veyâ ona zarar verir veyâ ona hîle ve hud’ada bulunur.”

(E’r-Râfiî, Künûzü’l-Hakâik)

İzâh: Bir müslüman bihakkın bir mü’min, müslümanların ahlâkıyle muttasıf onların kıymetli efrâdından olmak şerefine nâil olabilmek için bütün müslümanlar hakkında hayırhah olmalı, onlara karşı şefkatli bulunmalıdır, onları aldatmaya onların zarârına çalışmamalıdır, herhangi şahsî bir menfaat için din kardeşine karşı hîlede, hud’ada, dolandırıcılıkta bulunmadan sakınmalıdır. Bu gibi güzel evsâfı hâiz olmayan, âdî bir menfaat uğrunda dînî terbiyeye muhâlif hareketleri irtikâb eden, başkalarına zarar ve ziyâna sokmaktan vicdânen muazzeb olmayan bir insan, iyilik görmek isterse iyilik etmelidir, onun bunun zarârına sebebiyet vermemelidir. Başkalarını düşünmeyenler, muhtaç oldukları zaman bir yardımcı ele nâil olamazlar.

Bir kimse hayrı dokunmayan, ona buna fenâlıktan başka bir şey düşünmeyen, hilekâr, bedtiynet bir şahıs bir gece ansızın kuyuya düşer, sabaha kadar feryâdüzer eder durur hiç kimse imdâdına koşamaz.

Eğer sen kötülük yaparsan iyilik ümîdi tutma, çünkü ılgın ağacından asla yaş üzüm husûle gelmez.

Velhâsıl: İnsan, insâniyetten merhamet ve şefkatten ayrılmamalıdır. Hiçbir kimsenin hakkında kötülükte bulunmamalıdır, bunun mükâfatı pek büyüktür. Bunun hilâfına hareket edenler de yaptıklarının müthiş cezâsına er geç kavuşurlar.

[500 HADİSİ ŞERİF, ÖMER NASÛHİ BİLMEN, 345. Hadîs-i Şerîf, Sh;219,220]