EZÂN İLE İKÂMET ARASINDA DUÂ…

“Ezân ile ikâmet arasında yapılan duâ red olunmaz.”

(İmâm Ahmed İbn-i Hanbel, Ebû Dâvûd,
Tirmizî, Nesâî, Câmiu’s-Sağîr)

İzâh: Duâ, ba’zı şeylerin husûlü veyâ izâlesi için Cenâb-ı Hakk’dan recâ ve istirhâmda bulunmak demektir. Böyle bir duâda bulunmak, sâhibinin mevcûdiyet-i ilâhiyeye mutekit olduğunu gösterir. Çünki böyle bir duâ, Hakk Teâlâ’nın varlığını, kudret ve azametini bilmekten neşet eder. Binâenaleyh meşrû’ bir sûrette duâ eden bir mü’min, bu duâsından dolayı her halde mükâfata mazhâr olur ve niyâz ettiği şey hikmet-i ilâhiyeye muhâlif değilse vücûde getirilir. Bir duânın te’siri hemen görülmese de bunun fâidesi er geç tecelli eder. Bahusûs namazlar için vakit vakit okunan mübârek ezânlar ile yapılacak ikâmetler esnâsında yapılan duâların müstecâb olacağı daha ziyâde beklenilir. Elverir ki, duâ eden zât, ye’se düşmesin, kendisinin niyeti güzel, himmeti müessir, nefsi temiz bir faaliyete mazhâr bulunsun…

(Ud’ûni istecih leküm)

«Hafiz visâl mitalebed ez rehi düa»

«Yareb!.. düaı haste dilân müstecâb gün»

[500 HADİSİ ŞERİF, ÖMER NASÛHİ BİLMEN, 177. Hadîs-i Şerîf, Sh;123,124]