ÇOCUK VE OYUN

Ahyed HÂLİDÎ

Çocuk tab'an şefkat ister;
Bir tebessüm görse yeter!

Meleksîmâ, ma'sum bakar,
Oyun içün de can atar!

Ne tatlıdır o oyun da;
Yokdur tadı hattâ balda!


Bir gün görür A'zâm İmam,
Bir çocuk ki, der: “Oynamam!”

Hayret! İmam sorar ona;
“Neden ammâ, söyle bana?!”

O çocuk der: “Belâ dedik;
Oyniçün mü mîsâk verdik?”

Bu söz ne de hikmetliydi;
Akla kalbe te'sirliydi!

Çocuk almış ilim irfân;
Bu elmas söz, bil ki bundan!.

İslâm'sa hep, hâne-beled,
Veled olsa taşır ebed!

Varlık nedir, yokluk da ne;
Bu nakşolur, ta'limine...

O zamanın çocuğu da,
Din’den alır soluğu hep...

Târihdeki şanlı ecdâd,
Çocukken de edermiş şâd!.

Nerde, nasıl oyun varsa;
Terbiyeymiş, kim oynarsa!

Hevâ, heves, münkerlerden;
Oyun yokmuş şakî eden!.

Ta'yîn etmiş oynu da dîn,
Hükmü hakkmış, Hakk'dan fennin...


Bugün taşır her ta'limi,
Çocuğa hep Garb iklîmi!

Batılı der: “Hep çocuğa;
Oyuncak ver düşsün ağa!.”

Bugün oyun, ilmî şeklen,
Lâkin iğdiş, çocuk aklen...

Ve baskındır Garb'ın sesi,
Fakat hakksa, Hakk'ın sesi...

Oyun lâzım, lâzım ammâ,
Ömrü ziyân yok dâimâ!.

Dünyâ ömrü oyun zâten!
Nerde bunu, bilen-gören?.


İslâm denen coğrafyaya,
Dinsiz hâkim, müslim yaya!.

Sulta Garb'ın, (başlar) esir;
Bâtıllarla haşir-neşir!

Haç oynatır durmaz oyun;
Coğrafyamız kurda koyun!.


Oyun.. ömür.. dünyâ geçer;
"Çalıb-oyna" diyen göçer...

Din’de olmak tek kazançdır;
Yoksa hayât, zar-satrançdır...

"Hakk" diyene, tam istiklâl!
Hakk tepene, tam izmihlâl!.

_____________________________
5.9.1993 Welldorf