(SODOM) VE (GOMORE) 

Merhûm Üstad Necib Fazıl

İki şehir… Bir cemiyet… Tarihin pek uzak veya çok yakın, bir devrinde yaşamış… Yaşamış, yaşamakta ve yaşayacak… Karanlık, akrep, zehir ve şeytan yaşadıkça böyle beldeler ve cemiyetler de yaşayacak… Ve bir gün tepelerine inen semavî gazapla nam ve nişanları silinecek…

Kadınları herkesin malı… Fuhşun, her köşe başında sar’a deprentileri… Hayvanlarının başı yularlı da çocukları başı boş… Ak sakallı büyük baba ve iki büklüm büyükanne, evlerin en utanılan süprüntüsü… Fikir kuvvetlilerin tahtaravanı önünde yürüyen dalkavukluk borazanı… İlim, delilerin fermanına vesika aramaya memur dosya… Kimsenin kimseye ve hiç bir şeye tahammül ve imanı yok… Çehrelerde, burunların sağ tarafı başka, sol tarafı başka adamın… Çehrelerde takallüs, teşennüt, inkâr ve istihza, müthiş bir felâket tuğrası… İnsan orada yalnız son nefesini verirken tabiî ve samimî… Halkın vicdanı ve aksülâmel hassası, her tarafı gıcıklanan, mıncıklanan, tırmıklanan, fakat hiçbir noktası kıpırdamayan, dağ gibi şişmiş bir ceset… Yalan şehirlerin suyu… Hile, şehirlerin ışığı… Riya, şehirlerin havası… Taklit, şehirlerin mâbedi… Köylüsü ne kendisine, ne de şehirliye; şehirlisi ne kendisine, ne de idarecilerine; idareciler ne kendisine, ne de hakka inanıyor… Parasının, terazilerinin, maddî ve manevî bütün kemmiyet ve keyfiyet ölçülerinin ayarı bozuk… Tüccarı kıtlık kıyamet gününün simsarı… Büyük hırsız, (Lût) gölünde yılan balığının kaya balığı peşinde gezmesi gibi küçük hırsızın takipçisi… Düşünmek, hatırlamak, söylemek, yol aramak, sırları kucaklamak, ilk sevap ve günahı anmak yasak…

Nihayet gökten ateş yağdı ve (Sodom) ve (Gomore) yandı; yandı yandı kül oldu.

16 Kasım 1945
(23 Haziran 1952)

[Çerçeve 2 – baskı:1990 – sh:32]